به گزارش خبرگزاری فارس از سروستان، اگر چه خشکسالی‌های پی در پی این سالها حیات وحش را از زیستگاه‌هایشان آواره کرده و حیوانات در عطش آب به آغوش مرگ پناه می‌بردند اما در شهرستان سروستان با وجود گروه عاشقان طبیعت این اتفاق تلخ هرگز رخ نداده است.
افرادی که با از خودگذشتگی و ایثار با دستان خالی و دلی لبریز از عشق به طبیعت و محیط زیست پای تمام سختی ها ایستاده اند و در این راه از جان و دل مایه می گذارند.
افرادی که عاشقانه به طبیعت خدمت می کنند و پنچه در پنچه خشک سالی انداخته اند و با پشتکار و ذوق فراوان به داد موجودات بی زبان می رسند و در این گرما آنها را سیراب می کنند.
سلمان اکبری را از سالهای دور می شناختم، از زمانی که هر سال روز درختکاری، به تنهایی منطقه ای از شهر را درخت می‌کاشت و سرسبز می‌کرد یا در روزهایی که تعدادی از افراد جمع می شدند و دلسوزانه مناطقی از تفرجگاه ها را از زباله پاکسازی می کردند.
یا زمانی که در مناطق مختلف آتش سوزی اتفاق می افتاد، جزء اولین افرادی بود که در صحنه حاضر میشد و با دست خالی به نبرد با آتش می پرداخت ولی گویا کارهای عام المنفعه و خیرخواهانه را که در قالب گروه عاشقان طبیعت انجام می دهند ابعاد گسترده تر و ریشه در سالهای بسیار دورتری دارد، زمانی که رسانه ها و دوربین ها محدود بودند و این فعالیت ها را پوشش نمی دادند.
با توجه به خشک شدن قنات ها و چشمه های در سطح منطقه که روزگاری حیات وحش با وجود آنها اوقات خوشی داشتند و برای نوشیدن جرعه ای آب مجبور نبودند به انسانها نزدیک بشوند و خطر مرگ را به جان بخرند به سراغ اکبری می روم تا برایم از فعالیت های لشگر تک نفره خودش بگوید که چطور آبشخور مصنوعی در دل طبییعت ایجاد کرده و چطور آبشخورهای طبیعی را هر ساله لایه روبی و احیاء می کند.
باید در قبال چیزی که از طبیعت می گیریم، چیزی به طبیعت هدیه بدهیم
مرد میانسالی که از جوانی در پی حفظ و احیای محیط زیست تلاش های شبانه روزی داشته و هنوز هم با پشتکار فراوان و کوله باری از تجربیات گرانقدر مصمم تر از قبل در این راه قدم بر می دارد.
باید در قبال چیزی که از طبیعت می گیریم، چیزی به طبیعت هدیه بدهیم، این نخستین جمله ای بود که اکبری بعد از احوالپرسی گفت و چه زیبا گفت که طبیعت هم مثل مادر ما است و شاید حتی دلسوزتر از مادر. طبیعتی که اولین و اساسی ترین عنصر حیات را به ما می دهد -اکسیژن- و ما در قبالش هیچ تشکری نمی کنیم.
اکبری را در مغازه و محل کسبش دیدار کردم، مغازه خواروبار فروشی که سقفش لانه چند تا پرنده هست که از شیشه بالای مغازه وارد لانه هایشان می شوند و او هر روز برای همه آنها آب و غذا می گذارد. موضوع گزارشم را مطرح کردم و گفتم راجع به آبشخور حیات وحش هست.
فورا گفت: اسم هیچ جا و مکانی را نمی آورم که اگر رسانه ای شد، جان حیوان های بی زبان توسط شکارچیان به خطر می افتد.
با قبول اینکه اسم هیچ مکانی آورده نشود و اطمینان خاطر در این زمینه با تعریف خاطره ای صحبت را شروع کرد و افزود: یک دفعه که با کارمندان محیط زیست به سرکشی مناطق تحت حفاظت شده می‌رفتم، در دوربین دیدم که یه شکال کوهی دارد زبانش را می کشد روی زمین، این موضوع توجه ام را جلب کرد که جلوتر بروم و از نزدیک بررسی کنم تا بفهمم دلیلش چیست.
حفر آبشخورهای طبیعی به شوق سیرآب شدن حیوانات
وی ادامه داد: نزدیک که شدم، دیدم از لابه لای سنگ ها قطره های آب خیلی کمی بیرون می‌آید، روز بعد با بیل و کلنگ به آن منطقه رفتم و زمین را کندم و مقدار کمی آب دیدم چون حیوان ها با این منطقه آشنایی داشتند و به دنبال آب به اینجا سر می زنند، طی چند روز آنجا را به صورت گودالی با عمق کم و سطح وسیعتر کندم و در قسمت پایین تر با ایزوگام سطح گودال رو پوشاندم که آب در سطح زمین فروکش نکنه و کم کم در گودال جمع شود.
این فعال محیط زیست اظهار کرد: الان این محل تبدیل شده به مکان آب خوردن و سیراب شدن حیوانات که از دیدن این صحنه لذت می برم.
صحبت از خشکسالی و اثراتش روی حیوانات شد که با نهایت اندوه از سوختن حیوانات در آتش‌سوزی ها گفت و به خطر افتادن جان و انقراض گونه های بسیار زیبا و کمیاب حیوانات و اینکه با وجود مشغله هایی که دارد، در هفته دو روز سه شنبه و جمعه به مکان های مختلف سر میزند و از لحاظ سالم بودن و آب کافی داشتن آبشخورها و اضافه کردن آب به منبع های مصنوعی محیط را بررسی می کند.
اکبری بیان کرد: ما در اوایل فصل بهار شروع به لایه روبی آبشخورهای طبیعی می کنیم که در فصل پاییز و زمستان تخریب شدند و اگر نیاز به کندن زمین یا سنگ چینی در اطرافش باشد، برای گذراندن یک فصل گرم و طاقت فرسا برای حیوان ها آماده باشد.
اگر چه خسته هست و روز گذشته از اطفای حریق در کوهای شهرستان همسایه برگشته ولی همچنان با شوق و امید حرف میزند وخودش را در قبال چیزهایی که از طبیعت گرفته مسئول می داند. در لابه لای صحبت ها از دوستی صحبت می کند که سالها است با هم همکاری می کنند و همیشه پای کار بوده است.
به سراغ آقایی می روم که اکبری به عنوان دوست، عاشق طبیعت و پای ثابت همه فعالیتهای عام‌المنفعه محیط زیستی، از او نام می برد؛ وصال ساسانی که او هم مثل اکبری از کسبه شهرستان هست هرکجا شنید که جان طبیعت و حیوانات به خطر افتاده، مغازه را تعطیل و با جان و دل به سمت خطر و رفع خطر می‌رود.
ابتدای صحبت ها با شنیدن موضوع گزارش، پیشنهاداتی در مورد آتش سوزی ها داد و از بی امکاناتی و حمایت نشدن توسط مسئولین و گلایه داشت و گفت: تعداد زیادی از افراد، داوطلبانه و از روی عشق همیشه در صحنه حاضر بودند و به مرور به خاطر بی توجهی و کم لطفی مسئولین دلسرد شدند.
صحبت که به سمت آبشخورهای طبیعی و مصنوعی چرخید، اظهار داشت: یک آبشخور هست که قیمت روغن پمپ وکیوم بادی دارد و هر سال این پمپ تعمیر و مرمت میشود تا برای ماه های گرم سال همچنان فعال باشد.
وی افزود: یکی دیگر از کارهایی که انجام می‌دهیم، شناسایی چشمه هایی هست که از قدیم وجود داشته و به مرور از بین رفته با کمک دامدارها و بومی های اون مناطق چشمه ها رو شناسایی و احیاء می کنیم.
ساسانی بیان کرد: در این گشت و گذارها، منطقه ای مشاهده شده بود که قسمت کوچکی از زمین گیاه و علف روییده و با بررسی که انجام داده بوده متوجه یه چشمه قدیمی شدیم که سرچشمه آن زیر خاک دفن شده، وقتی این موضوع رو به من اطلاع دادن فورا به منطقه رفتم و با کمک اکبری، زمین را حفر کردیم به مرور که پایین تر رفتیم متوجه شدیم که توی گودال آب جمع می شود و زمین شل شده، بعد از حفر به میزان قابل توجهی آب رسیدیم و به کمک شلنگ، آب را به سطح آوردیم و آبشخوری رو به شکل طبیعی درست کردیم.
محدودیت و کاستی ما را خسته نکرد
این فعال محیط زیست اظهار داشت: همه این کارها را در محدودیت انجام دادیم و دیدن آب خوردن حیوانات و کمک به بقای محیط زیست با وجود همه خستگی ها و کمبودها واقعا لذت بخش بود و همین چیزها به ما نیرو می دهد.
وقتی صحبت از خشکسالی و کم آب شدن چشمه ها و آب های زیرزمینی شد، گفت: امسال که آبشخورها به خشکسالی برخوردند، اگر لازم باشد آب به صورت دستی یا با تانکر حمل می شود و البته هنوز بررسی کامل انجام نشده که چه میزان آب به نسبت سالهای قبل نیاز هست.
وی بیان کرد: به ترتیب مکان های مختلف سرکشی می‌کنیم و که اگر به آن مرحله برسیم که آبشخورها حتی از نوع طبیعی به آب نیاز دارند، به صورت دستی به آن مناطق آب می رسانیم و نمی گذاریم خشکی موجود به حیوانات بی زبان فشار بیارورد و شاهد مرگ و میر آنها باشیم.
با شنیدن جمله ای طلایی، از ساسانی خدا حافظی کردم.
کسانی که با دست خالی به دل آتش میزنند، روغن پمپ وکیوم حاضر هستند حتی ساعت ها در مناطق صعب العبور پیاده روی کنند و برای رساندن آب به حیوانات، مقدار بسیار زیادی آب حمل کنند.
بله عاشق طبیعت و محیط زیست که باشی هر کاری امکان پذیر هست.
بعد از پایان دیدارم، بار ها و بارها این جمله را تکرار کردم و از خودم پرسیدم چه چیزهایی از طبیعت گرفتم و چه چیزهایی به طبیعت داده ام...؟ در قبال چیزهایی که طبیعت به شما هدیه داده چه کارهایی انجام داده‌اید؟
